Υπάρχουν κάποια θέματα που ποτέ δεν θα πάψουν να απασχολούν τους γονείς. Σε κάποια ερωτήματα που όλοι οι γονείς κάνουμε, νέοι και “παλιοί” δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Δεν υπάρχει άσπρο μαύρο. Υπάρχουν όμως καλογραμμένες αναρτήσεις σαν μία από τις πολλές της mamalydia που καταφέρνουν και προσεγγίζουν πολλές απόψεις, πολλά επιχειρήματα και διαβάζοντας και το κυριότερο συμμετέχοντας στα σχόλια βγαίνεις αν όχι πιο σοφός… σίγουρα λίγο πιο έτοιμος!
Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του συνέχεια!
- Ας κλάψει και λίγο, δεν θα πάθει και τίποτα!
- Εμείς τί πάθαμε δηλαδή;
- Πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνο του!
- Δεν είναι σωστό να το πιάνεις όποτε κλαίει! Κακομαθαίνει και θα θέλει χεράκια…
- Να ανοίξουν τα πνευμόνια του!
- Πρέπει να έχω και λίγο χρόνο για μένα…
- Αν δεν το αφήνω να κλάψει, δεν θα κάνω τίποτα άλλο!
- Θα κλάψει μια, θα κλάψει δυο, μετά το αφήνω στο κρεβάτι και το παίρνει αμέσως ο ύπνος…
- Ούτως ή άλλως, γεννιούνται, δεν γίνονται!
- Καταλαβαίνω όταν κλαίει από πείσμα ή από ανάγκη!
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί! Έχω ακούσει τόσα και τόσα, όλα το ίδιο εκνευριστικά για να πω την αλήθεια. Από μαμάδες που αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε και προσπαθούν να σε πείσουν να το κάνεις κι εσύ για να βρείς την υγειά σου και να μην κακομάθεις το καημένο το παιδί σου. “Μα τί μαμά είσαι που το πιάνεις ΚΑΘΕ φορά που κλαίει; Και ΜΗΝ μου πεις οτι το κουνάς για να κοιμηθεί; Θα πεθάααααανωωωωω!!!!” Και για να πω και όλη την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουν αυτό από κάποιου είδους τύψεις, όπως και όταν κάποιος καπνίζει και καταλάβει πως προσπαθείς να το κόψεις και αρχίζει τα “έλα μωρέ, πάρε ένα!”, “σιγά βρε που θα το κόψεις εσύ! Κάνε ένα, μια ευχαρίστηση στη ζωή έχουμε!”, κλπ κλπ, επειδή υποσυνείδητα νιώθουν άσχημα που δεν προσπαθούν να το κόψουν και οι ίδιοι.
Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου, ένα στοίχημα που κάποιες φορές μου στοιχίζει. Που με κουράζει, με κρατά ακόμη και από την τουαλέτα κάποιες φορές. ΑΛΛΑ δεν πρόκειται να αφήσω κανένα παιδί μου να κλάψει παραπάνω απ’ την ώρα που χρειάζεται να πάω να το πιάσω! Και μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μου δεν κλαίνε αν δεν υπάρχει λόγος! Κλαίνε όταν χτυπάνε, όταν θεωρούν ότι τους συμβαίνει κάτι άδικο (και τότε, με διαλλακτικότητα πολλές φορές, το θέμα συζητιέται ξανά). Κλαίνε όταν ξυπνήσουν και έχει περάσει λίγη ώρα χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι, ακόμα κι αν “μίλησαν” λιγάκι και εγώ δεν τα άκουσα, ναί, τότε κλαίνε και έχουν και κάθε δικαίωμα να κλάψουν! Κλαίνε όταν τρομάξουν! Κλαίνε, αλλά με το που τα πάρουμε αγκαλιά το κλάμμα τους περνά. Γνωρίζουν οτι οι γονείς τους είναι εκεί με το πρώτο τους κλάμμα, πως όταν μας χρειαστούν είμαστε εκεί και θα είμαστε ΠΑΝΤΑ. Μεγαλώνοντας στην ασφάλεια αυτή, δεν αισθάνονται φόβο και δεν μας χρειάζονται τόσο συχνά. Γνωρίζουν πως δεν είναι ανάγκη να κλαίνε ή να γκρινιάζουν για να τους δώσουμε σημασία – την έχουν όποτε την χρειαστούν. Δεν είναι κακομαθημένα! Είναι ΚΑΛΟμαθημένα! Ακριβώς όπως μου αρέσει!
Τα μωρά κλαίνε επειδή έχουν κάποια ανάγκη η οποία δεν ικανοποιείται. Το ίδιο κι εγώ, αν κανείς δεν με καταλαβαίνει και αν μου γυρίσουν την πλάτη, θα κλάψω ακόμα πιο δυνατά και θα πληγωθώ! Και αν κι αυτό δεν πιάνει, κάποια στιγμή θα μάθω να μην κλαίω, όχι επειδή είμαι ευχαριστημένη, αλλά γιατί τί νόημα θα έχει, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Τα καλυτερα e-shops
http://www.antoniadis.com.gr/login.php
http://www.tsampas.gr/basket.asp?history=1
http://www.apothema.gr/
http://www.tsampas.gr/basket.asp?history=1
http://www.apothema.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)